De voorstelling is een pleidooi voor integere aandacht voor de palliatieve patiënten en hun naasten. De hoofdpersoon zet het ‘vak’ vol waardigheid neer. Ze leert de rouw zien van de familie, ze voert zingevingsgesprekken met de stervenden, ze ontwaart eigen verdriet achter opgeroepen tranen. Ze toont de transformatie van een onzekere verzorgende naar een zeer liefdevolle, betrokken vrouw die geboren lijkt te zijn voor de palliatieve zorg.

In de voorstelling vertelt Ada Vogelezang (een personage van Nicoline van de Beek) over haar hospice dat onder wonderlijke omstandigheden is ontstaan in haar woning. Daarin wordt ze begeleid door de oude mijnheer Van Haaren, die haar met raad en daad bijstaat over het omgaan met mensen die palliatieve en terminale zorg krijgen.

Een fragment. (een stervende man tegen Ada, de hoofdpersoon van het verhaal):
“Nou moet je één ding onthouden, Ada. Als het moment daar is, mag je alleen maar hieraan denken: Jouw hart is zó groot, het heeft vele kamers, voor alle mensen hier in huis heb jij een liefdevol plekkie gemaakt, en ikzelf, ik heb het gevoeld alsof ik bij jou in de bruidssuite zat, zoveel heb je mij gegeven. Als ik kom te overlijden, Ada, dan mag je alleen maar daaraan denken, en ALLEEN maar daar aan.” 

Tijdens de lunch praten de aanwezige vrijwilligers uitgebreid na over de voorstelling die zij hebben gezien van het Theater van de Laatste Dagen. “Een geweldige voorstelling. Dit gaat over de kern en raakt alle wezenlijke kenmerken van ons werk. Het is niet bedacht, maar geschreven door mensen die dit werk doen. Alle aspecten van het doodgaan zijn benoemd: berusting, verdriet, eenzaamheid, maar wat net zo belangrijk is, ook je eigen spiritualiteit speelt een rol.”

Meer informatie over het Theater van de laatste dagen en Nicoline van de Beek kunt u vinden op haar website.