De eerste inzet was voor VTPZ afdeling Rheden-Rozendaal omdat daar de bezetting niet rond kwam. “Ik werd met Pasen in Velp verwacht bij een oudere man die in een woonvorm woonde voor ouderen met een beperking. Hij was aan het einde van zijn leven en niet meer bij kennis. Belangrijkste opdracht was er voor hem te zijn zodat hij niet alleen zou sterven.” Christel had dienst van 19.00 tot 23.00 uur. “Op de avond zelf had ik me goed voorbereid, ik had goed nagedacht wat ik in deze vier uur zou doen om me bezig te houden. En natuurlijk was ik benieuwd of ik wat kon betekenen voor meneer.”
Ze meldde zich bij de verzorging en maakte wat onwennig kennis met de man. “Ik stelde me voor en zei dat ik de komende uren bij hem zou zijn. Ik kreeg nog wat informatie van de verzorging, die me vroeg alleen hulp in te roepen als er iets was. Daarna was ik alleen. Ik zag dat hij rustig was, en ging wat lezen.”
Ze had de Libelle nog niet opengeslagen of ze constateerde dat de man er wel erg kalm bij lag. “Toen ik kwam, zag ik duidelijk de halsslagader kloppen. Na ongeveer vijf minuten keek ik op en zag geen enkele hartslag meer in de hals, die voorheen duidelijk te zien was. Ik dacht ’dat kan toch niet? Zou hij al overleden zijn?’ Na moed te hebben verzameld, controleerde ik zijn hartslag en voelde ik niets meer.”
Meteen haalde ze de verzorging erbij, die het van haar overnam. “Zij waren erg dankbaar dat hij niet alleen was gestorven.” De man was heel rustig overleden. Heel anders dan dat Christel met beide ouders had ervaren. “Er was helemaal niets van te merken. Hij is op een mooie humane manier gestorven.” Op weg naar huis belde Christel om 19.30 uur met haar coördinator om hem op de hoogte te brengen. “Dat was prettig. Ik ben netjes begeleid. Hij vroeg direct of ik er verder over wilde praten. Maar dat was niet nodig. Deze inzet was zó kort. Het was een bijzondere eerste inzet en de nazorg van VTPZ was prima. Iedereen was er voor mij.”
De tweede inzet van Christel bij een mevrouw van 72 jaar verliep heel anders. “Toen ik kwam, vroeg ze of ik naast haar wilde zitten en raakten we aan de praat. Het klikte meteen. We hebben zeker vier uur gepraat. Ze deed geen oog dicht. Dat waren niet alleen heftige en zware gesprekken. Ze had een mooi leven gehad. Ze was vooral verdrietig over de mensen die ze achterliet. Hoe moest het verder met haar man en kinderen? Maar we hebben ook gelachen. Dat was een mooie inzet. Zonder dat je veel doet of zegt. Ik merkte dat ze blij was dat ze met iemand kon praten, iemand waarbij ze zich kwetsbaar durfde op te stellen.”