“In mijn straat werd een alleenstaande oudere vrouw ernstig ziek. Ik ging er wel eens heen voor de gezelligheid. Even praten, voorlezen of naar muziek luisteren. Het gaf mij een bijzonder gevoel om er te zijn voor iemand die eenzaam was. Ik vond het fijn dat we, ondanks haar ziekte, samen hebben kunnen lachen. Even uit de put, hoe ellendig ze zich ook voelde.”
Rond die tijd zag ze in een krant een oproep van VPTZ Midden Gelderland voor vrijwilligers. “Ik had weer wat tijd en ik vind het fijn om mensen te helpen. Zeker in deze tijd, de laatste fase van hun leven, wil ik iets kunnen betekenen bij het voorbereiden op hun afscheid van het leven.”
Na een bassicursus, die alle vrijwilligers bij VPTZ krijgen, werd Nancy ingezet bij een cliënt in Didam. “Dat was spannend. Wat staat je te wachten? Het was heftig. Hij was nog betrekkelijk jong. Maar het voelde meteen goed. Je wordt ook niet in het diepe gegooid. Je wordt goed begeleid door je coördinator.”
Haar tweede cliënt was een oudere vrouw uit Zevenaar. “Ik draaide nachtdiensten. Dat is heel bijzonder. Het is donker, iedereen slaapt en je bent alleen met een ernstig zieke vrouw. Ik heb daar veel mooie herinneringen aan. Het zijn speciale en intieme momenten, die je anders niet meemaakt. Je wordt opgenomen alsof je bij het gezin hoort. De dankbaarheid is groot. Jij zorgt ervoor dat zij kunnen slapen en weer energie krijgen om door te gaan of dat ze onbezorgd even iets anders kunnen doen. Als ik s‘ ochtends naar huis ging, was ik nooit depressief of verdrietig. Integendeel, ik voelde me heerlijk. Je gaat naar buiten, het is nog vroeg en heerlijk rustig. De frisse wind om je hoofd. Ik werd me nog meer bewust van al het mooie dat er is.”
Vrijwilligers bij VPTZ moeten zorgzaam kunnen zijn voor zieke mensen, maar ook goed kunnen luisteren. Daarnaast moet je het emotioneel aankunnen. “Je moet het niet mee naar huis nemen”, zegt Nancy. “Je moet je in kunnen leven in iemand die op sterven ligt. Dat is soms zwaar, maar ook leuk. Je hebt plezier, maar het is ook intens verdrietig. Ik zit ook wel eens te huilen aan bed. Het is lastig en ingewikkeld voor hen om het leven los te laten en afscheid te nemen van mensen die je nog nodig hebben. Maar dat maakt het wel erg mooi en vooral dankbaar werk.”
Nancy is inmiddels ook coördinator. “Ik blijf inzetbaar bij cliënten. Maar dit maakt het compleet. Je bent nu overal bij betrokken. Je leert ontzettend veel. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog eens zorgroosters zou opstellen of intakegesprekken voeren. Dit is niet voor iedereen weggelegd, maar ik zie het als een fantastische persoonlijke ontwikkeling die ik niet had willen missen. ”