Skip to main content


Uiterwaarden rivierengebied

Gevoel van verbondenheid

Hij is geboeid door het contact tussen mensen. Dat is wat Kees van Eijk onder andere zo aansprak toen hij besloot om vrijwilliger te worden binnen de VPTZ. Inmiddels is hij al ruim dertien jaar van betekenis voor de organisatie. Ook na al die jaren blijft hij het bijzonder vinden om er ‘te zijn’. Voor de VPTZ, maar vooral voor de mensen die hij naar het einde mag begeleiden.                                     

Vrijwilliger Kees van Eijk

Al sinds hij zich kan herinneren is hij geboeid door het contact tussen mensen. Op welke manier dan ook. Een aantal jaar geleden besloot hij dan ook om zijn hart te volgen en zich specifiek op dit onderwerp toe te gaan spitsen en verder te ontwikkelen. “Ik vind het ontzettend interessant hoe spanningen in bepaalde contacten werken. Daarom besloot ik een mediation-opleiding te gaan doen om mezelf hier nog meer mee bezig te houden. Door die opleiding besefte ik dat ik het onderwerp: sterven, erg interessant vond. Want als je weet dat je doodgaat, hoe is dan het contact en de verbinding nog tussen mensen? Ik was dus al met het onderwerp bezig voordat ik bij de VPTZ terecht kwam.”

Vrijwilliger binnen VPTZ

Dat duurde uiteindelijk niet lang. Via een advertentie kwam Kees bij de VPTZ uit. “Ze zochten vrijwilligers en vanuit mijn interesse in het contact met mensen, besloot ik vrijwilliger te worden.” Naast zijn werk als mediator strafrechtzaken en trainer, besteedt hij veel aandacht aan zijn vrijwilligerswerk binnen de organisatie. “Eerst ging ik overdag op vaste tijden. Echter, omdat ik nog steeds fulltime werk, heb ik mijn vrijwilligerswerk verlegd naar de nacht en besloot ik te gaan waken.”

Waken voor SIZA

Het waken deed Kees eerst voornamelijk bij ‘particulieren’ binnen de VPTZ. Hij merkte echter dat er steeds meer vraag naar helpende handen vanuit zorginstellingen kwam, zoals SIZA. “Het personeel is vaak te druk en heeft niet voldoende tijd om te waken ‘s nachts. Ik wel. Zo kwam ik uiteindelijk via de VPTZ bij SIZA terecht.” Binnen SIZA speelt Kees een grote rol als het gaat om waken bij patiënten. “Ik doe eigenlijk hetzelfde als wanneer ik bij iemand particulier ben, alleen daar waken we ook overdag en dat hoeft bij SIZA niet.”

Gevoel van verbondenheid

Ook na al die jaren blijft Kees het bijzonder vinden om te waken en mensen te begeleiden. “Wat mij is opgevallen, is dat er over de dood niet graag wordt gesproken. En dat terwijl sterven minstens zo ingrijpend is als geboren worden. Ik vind het dan ook ontzettend bijzonder dat ik als wildvreemde bij iemand thuis kom en daar ben om er ‘te zijn’. Zij kennen mij niet, ik ken hun niet, maar als de nacht valt dan voelt het gewoon of je automatisch een verbinding met elkaar hebt. Zo kan de dood toch aangenamer zijn, omdat je weet dat je met elkaar bent.” Het gevoel van verbondenheid, zonder dat hij iemand kent, dat vindt Kees het meest mooie aan zijn werk. “Dat ik bij iemand mag gaan zitten om te praten, of juist niet, en gewoon met diegene te zijn, dat is niet in woorden uit te drukken.”\

‘Er zijn’

Verbondenheid en er voor een ander zijn, dat is dan ook waar het Kees om gaat. Niet alleen binnen de VPTZ, maar ook in het dagelijkse leven. “Hoe eenvoudig kan het eigenlijk zijn om iets voor elkaar te betekenen? Soms lijkt het heel ingewikkeld, maar dat hoeft helemaal niet. Er voor elkaar zijn, kan door hele kleine gebaren. Juist dan kun je vaak echt wat voor iemand doen. De pay-off van de VPTZ: ‘er zijn’, dat is precies wat het is. Er voor een ander zijn. Dat brengt ontzettend veel, en dat gevoel deel ik graag.”