Een lichtpuntje voor René

De hulp en steun die we van Hans en Rens

hebben gehad, was fantastisch. Het heeft ons leven in de laatste levensfase van mijn vader iets verlicht. Voor papa omdat hij in Hans en Rens uitlaatklep had en voor de familie omdat ze de moeilijke situatie even los konden laten. Even tijd voor onszelf.

Vrijwilliger Rens Huuskes en moeder Hetty (met hond William op schoot) luisteren aandachtig naar de afscheidsbrief die dochter Laura heeft voorgelezen bij de begrafenis van haar vader.

Laura (46) en haar moeder Hetty (66) uit Duiven kijken met warme gevoelens terug op de inzet van de vrijwilligers Rens Huuskes en Hans Meeussen van VPTZ (Vrijwillige Palliatieve Terminale Zorg) Midden Gelderland. Van september 2018 tot oktober 2020 zaten zij bijna iedere woensdagavond bij de zieke René thuis, zodat moeder en dochter even tijd hadden voor zichzelf om een kop koffie te drinken bij zoon/broer Remco in Arnhem en te ontspannen bij een gezellige bingo.

“Eigenlijk wilden we geen hulp”, zegt Laura. “We wilden alles zelf doen”, valt moeder Hetty haar bij. “Er kwamen overdag al genoeg mensen in huis. Eerst de thuiszorg, gevolgd door de huisarts, dan ’s avonds weer de thuiszorg. We hadden geen zin in nog meer buitenstaanders over de vloer.”

Totdat de burn-out van Hetty in 2018. De toenemende zorg voor haar man die steeds zieker werd van zijn longemfyseem en haar werk als verpleegkundige eisten hun tol op. “Het werd teveel. Ik was 24 uur per dag bezig. Als ik van mijn werk thuiskwam, ging de zorg door voor René. Dat geeft niet. Dat doe je graag. Maar op een gegeven moment trek je het niet meer. Je hebt geen minuut meer voor jezelf.”

Ondanks de intensieve hulp van haar twee kinderen en kleinkinderen, liep ze vast. Totdat ze tijdens een telefoontje met de gemeente van VPTZ hoorde. “Ik wilde op woensdagavond graag met Laura naar de bingo in Arnhem. Even ontspannen, iets anders doen. Maar ik wilde niet aan mijn kleinkinderen vragen iedere woensdagavond op te passen op opa. Zij deden al genoeg. Dus hebben we gebeld met VPTZ Duiven-Westervoort.”

Een goede beslissing. Hetty: “Je kunt even weg en hebt een momentje voor jezelf. Je weet dat er iemand bij René zit en dat geeft rust. Je leeft naar zo’n avondje toe.” Maar ook René vond het fijn als Hans of Rens kwam. Laura: “Hij vond het gezellig als ze kwamen. Hij keek er naar uit. Het was voor hem een lichtpuntje. Dan had hij even iemand anders om mee te praten. Door zijn ziekte was hij een gevangene in zijn huis.”

Laura is zo geraakt door het werk van Hans en Rens dat ze serieus overweegt vrijwilliger te worden bij VPTZ. “Het lijkt me prachtig om zelf een stukje licht te kunnen brengen bij anderen in de laatste levensfase, zoals Rens en Hans dat bij ons hebben gedaan.”