Skip to main content


Kasteel Rosendael

Twee nachten per week

wisselden Frederieke Braaksma en Nancy Duis van VPTZ Midden Gelderland elkaar af aan het bed van Ans de Meijer in Zevenaar. Van half september tot half december waakten zij twee keer per week van half elf ’s avonds tot zeven uur ’s morgens bij haar, zodat echtgenoot Han de Meijer een nachtje ongestoord kon doorslapen en dat dochter Lucia Kerns niet constant bij haar moeder hoefde te blijven, maar naar huis in Utrecht kon. “Dat was geweldig”, zeggen Han en Lucia. “Het was heerlijk te weten dat er ’s nachts voor haar werd gezorgd. We zijn daar zo dankbaar voor. Ze was thuis, overeenkomstig haar wens, kreeg hier alle aandacht en wij kregen ook even rust. Het is fantastisch dat er mensen zijn, die zoiets als vrijwilligers doen.”

Lucia Kerns, Han de Meijer en Nancy Duis

Ans de Meijer is lang aan het kwakkelen geweest. Maar pas na een, ogenschijnlijk simpele, aanrijding in 1998 is ‘het grote misgaan begonnen’, zoals Han het noemt. Bij een operatie aan haar maag ontstonden complicaties, waarvoor ze meerdere keren terug moest naar het ziekenhuis. Toen ook nog eens haar COPD, een chronische longziekte waarbij de longblaasjes langzaam hun functie verliezen, erger werd, kregen ze vanaf 2006 drie uur per week huishoudelijke hulp. Verder deed Han alles zelf, boodschappen doen, koken, de was en natuurlijk Ans verzorgen. Vanaf 1 januari 2016 werd de zorg uitgebreid en hielp de thuiszorg dagelijks bij het douchen en aankleden.

In juli 2017 kreeg Ans tijdens een ziekenhuisopname van de longarts te horen dat er medisch gezien geen verbetering meer was te verwachten. Omdat Ans thuis het einde wilde afwachten regelde de thuiszorg een bed in de huiskamer. Rond die tijd kwam via de thuiszorg de VPTZ in beeld.

Lucia: “Mam had steeds meer hulp nodig. Ze moest in en uit het bed getild worden. Ze moest steeds verlegd worden en we wilden daarom continu iemand bij haar aan het bed hebben. De zorg werd steeds intensiever, vooral voor pap. Het is een uitputtingsslag. Je levert steeds meer in en raakt door je reserves heen. We zagen dat hij oververmoeid raakte.”

Zowel Han als Ans wilde eigenlijk geen hulp van ‘vreemden’. Lucia: “Pap vond het heel moeilijk hulp over te dragen. Hij vond het gênant. Hij wilde alles zelf doen.” Dat veranderde na de eerste nacht dat een vrijwilligster van de VPTZ Midden Gelderland bij Ans had gewaakt. Hij had eindelijk een hele nacht kunnen doorslapen, zonder alert te moeten blijven op hulpsignalen.

Voor Lucia, haar broer Vincent en zijn vrouw Irene, die regelmatig bijsprongen, was het ook een uitkomst. Lucia logeerde al vijf maanden in Zevenaar en kon nu met een gerust hart enkele dagen naar huis. Lucia: “Het was een schot in de roos. Mijn moeder vond het heel leuk. Ze was blij als Frederieke of Nancy kwam, want ze hield van reuring. En ze kon haar verhaal kwijt aan anderen.”

“Klopt”, zegt Frederieke, die zich net als Nancy direct erg welkom voelde bij de familie De Meijer. “We hebben samen gelachen, maar ook intense gesprekken gehad. Ans maakte zich zorgen over hoe het verder moest met Han en de kinderen.”

Op 14 december moest Ans naar het hospice waar zij op tweede kerstdag overleed. “Helaas niet thuis”, zegt Lucia. “We hebben alles uit de kast gehaald om dit ook te realiseren. Dat ging helaas echt niet meer. Toch kijken we met een goed gevoel terug op die laatste periode. Mede dankzij de hulp van Frederieke en Nancy.”

Ook Han is ontzettend blij met de steun van de VPTZ. “Het is fantastisch wat ze doen. We hebben veel waardering voor het werk van de verpleging. Maar dat is hun beroep. De steun van de VPTZ is anders. Iemand gaat als vrijwilliger op een uiterst moeilijk moment wildvreemde mensen helpen. Dat is toch wel heel bijzonder.”