Toen Carlijn 1 jaar was, werd bij Myriam borstkanker geconstateerd. Na een borstbesparende operatie pakte ze de draad van haar leven weer op. “Myriam was een opgewekte, energieke vrouw. Vol levenslust. Ze was altijd in de weer en regelde bijna alles in huis. Als er iets was, loste zij het op.”

De kanker kwam terug. Ook de tweede en de derde keer kwam ze er bovenop. Erwin: “Myriam hield van het leven. Ze was een sterke vrouw en een enorme vechter.” De schok was dan ook groot toen in februari 2016 opnieuw kanker werd vastgesteld. Opnieuw in de ruggewervel, op een plek die niet bestraald of geopereerd kon worden. Erwin: “Dit was einde verhaal, wisten we. De verslagenheid was enorm. Ze had alles aangegrepen om te blijven leven, acupunctuur, homeopathie, ijsbaden. Vergeefs.”

Vanaf toen werd Erwin mantelzorger. “Ik kan me het nog precies herinneren. Ik was beneden en Myriam riep dat ze haar been niet meer kon bewegen. Later viel ook het tweede been uit. Ik heb de thuiszorg gebeld en meteen kwam een heel proces op gang. In no time stond het huis vol met spullen. Dat was mooi. Myriam kon thuisblijven.”

Via Piet, een dansmaatje van Myriam die ook stervensbegeleider is, werd contact opgenomen met VPTZ Midden Gelderland om Erwin te ondersteunen als mantelzorger. “Er moest continu iemand aanwezig zijn. Ze moest om de twee uur omgedraaid worden. De zorg wordt ook steeds intensiever. Dat vond ik wel wonderlijk. Je gaat steeds meer doen. Je groeit mee met de zorg.”

Maar in je eentje is dat niet te doen, merkte Erwin. Hij zat ook met zijn werk. Hij kon weliswaar veel thuis doen, maar als artiest moest hij ook optreden. “Bovendien heb je rust nodig. Het breekt je op. Dat hou je een tijdje vol. Maar er komt een punt dat je breekt. Dan is het fijn dat je kunt doorslapen omdat je weet dat er iemand bij Myriam zit. Of dat je even weg kunt om iets leuks te doen.”

De inzet van vrijwilligers zorgde ook bij Myriam voor rust. “Ze kon op een gegeven moment echt niets meer. Alles stond in dienst van haar. Daar voelde ze zich soms bezwaard over. Dat gevoel werd gelukkig minder door de vrijwilligershulp.”

Het is nu ruim een jaar geleden dat Myriam is overleden. “Ik hou zielsveel van haar. Nog steeds. Ik mis haar nog iedere dag. Maar het gaat goed met mij. Het was een heftige periode, maar ik kijk er met een goed gevoel op terug. Daar ben ik de vrijwilligers nog steeds enorm dankbaar voor.”