Een nieuwe vrijwilliger vertelt

Nieuwe vrijwilliger Wendy van den Bos vertelt

van haar eerste ervaringen bij VPTZ Arnhem: "Ik ben altijd op zoek naar verdieping en verbinding met mensen. Het precies daar over hebben waar het écht om draait of wat er écht toe doet. Dit zoek en vind ik bij het werken in mijn eigen bedrijf, maar ik merkte dat ik daarnaast graag iets wilde betekenen voor de ander. Zonder de verwachting dat daar iets ‘tegenover’ hoefde te staan. Ik besloot één poging te doen voor het vinden van vrijwilligerswerk waarin ‘verbinding en verdieping’ terug konden komen en jawel, daar was de vacature van VPTZ.

Het mooie aan het werk bij VPTZ is dat er geen ‘maskers’ zijn. Je stapt het leven van iemand in en je ontmoet precies dat wat er is. Je bent er voor degene die ziek is en hebt het over waar het echt om gaat, hoe het op dat moment is. De rest doet er niet (meer) toe. Het feit dat je daarnaast iets kunt betekenen voor de mantelzorger maakt het werk zo mooi. De dankbaarheid voor in mijn ogen zoiets ‘kleins’, geeft enorme voldoening.

Ik werk nu een aantal maanden voor VPTZ, heb een inzet in het ziekenhuis mogen meemaken en ik ben een aantal maanden bij mensen thuis geweest. Totaal verschillend, allebei mooi op hun eigen manier. Bij het ziekenhuis was het vooral ‘er zijn’. Het bracht rust voor de familie dat hun dierbare niet alleen was terwijl zij even konden bijkomen en rust voor de persoon die ziek was dat ze ‘niet alleen was’. Erg sereen en een mooie ervaring, juist in een hectische omgeving van een ziekenhuis.

Vrijwilliger Wendy van den Bos

De inzet bij mensen thuis was totaal anders. Je wordt in een ontzettend korte tijd onderdeel van een systeem. Het was hierbij vooral voor de mantelzorgster heel belangrijk dat ze even het huis uit kon om op adem komen. De ene keer kon ik rustig een boek lezen of keek ik mee met de tv programma’s, de andere keer was ik in gesprek met de zieke persoon zelf of de zorgverleners er omheen. Beide bijzonder om te mogen doen, om ‘zomaar’ in het leven van de ander te mogen stappen.

Het bijzondere aan het werk is dat je wordt toegelaten in een systeem op een moment dat het einde nadert. Dit geeft automatisch een heel andere dynamiek aan een bezoek. Zoals gezegd, er zijn geen maskers, het gaat niet alleen over het ‘weer en het verkeer’, maar vaak direct over essentiële dingen van het leven én de dood. En dat vind ik prachtig. Om iets te kunnen betekenen in die fase van iemands leven, maakt dit werk zo mooi. Je hoeft niets te doen, je mag er gewoon ‘zijn’ en dat zorgt voor dankbaarheid. Hoe mooi!

De sfeer bij VPTZ ervaar ik als vriendelijk en liefdevol. Het werken bij VPTZ is, naast het werk zelf, voor mij ook in contact komen met mensen in een andere leeftijdscategorie dan ikzelf. Momenteel ben ik verreweg de jongste en ik was benieuwd hoe ik dit zou vinden. Tot nu toe alleen maar leuk. Heerlijk om de verhalen van de ervaren experts te horen. Uiteraard merk ik ook dat dingen anders gaan dan ik gewend ben of in een ander tempo. Bijvoorbeeld wat betreft het inzetten van sociale media en dergelijke, maar wie weet is dat wat ik kan toevoegen aan het mooie geheel.

We leven in een drukke tijd. Er gebeurt veel, de agenda’s zijn gevuld. Ook die van mij. Ik vind het, juist in tijden van drukte, belangrijk dat ik aandacht heb voor dingen en mensen buiten mijn eigen agenda om. Ja, het is regelmatig passen en meten om dit werk te kunnen doen naast een jong gezin, een bedrijf en opleiding, maar ik probeer het altijd. Uiteindelijk geeft het me rust. Rust om puur te kunnen ‘zijn’, waarde toe te voegen aan iemands leven. Juist op het moment dat het leven bijna ten einde is. En voor de mantelzorgers, zodat ze de energie en kracht houden die ze nodig hebben om het aan te blijven kunnen. Zeg nou zelf, hoe dubbel dankbaar werk is dat."